در جستجوی عصری نوین در روانشناسی ایران
مهدی نصیرنژاد متولد 1380 در مازندران، در سن 18 سالگی برای تحصیل در رشته روانشناسی راهی اصفهان شد. از ابتدای ورود به دوره کارشناسی به دنبال راهی برای تحقیقات شبه علوم پایه در روانشناسی بود که اساتید خود را در مقابل دیدگاهش نسبت به علم دید. او بارها جملاتی نظیر «دیگر کسی نظریه پردازی نمی‌کند و دوره دانشمندان به سر آمده و تو باید به سراغ درمان بروی» می‌شنید. پس از تلاش فراوان جهت یافتن استادی که بتواند به او فنون تحقیقات در سطوح بالای علم را بیاموزد، استادی را برای این امر نیافت و در نتیجه به خودآموزی روی آورد. پس از یادگیری روش تحقیق، دیگر رویای او صرفا پژوهش کردن نبود. نصیرنژاد به مسئله‌ای مهم‌تر رسیده بود. چرا پژوهش جایگاهش را در روانشناسی از دست داده است؟ چرا دانشجویان به پژوهش به عنوان یک تکلیف آزاردهنده می‌نگرند؟ چرا اساتید به دنبال بهبود دانش خود در این زمینه نیستند؟ پاسخ تمام این سوالات یک چیز بود و آن اینکه جامعه علمی روانشناسان در ایران نیازمند تربیت نسلی جدید هستند. نسلی که عصر نوینی را در تاریخ روانشناسان ایرانی رقم زنند. در حال حاضر او تمام توانمندی‌های خود را در جهت تربیت و ساخت این نسل به کار گرفته است
