درمان و پژوهش
بعضی از دانشجوهای روانشناسی تصورشان این است که موفقیت در رشته روانشناسی به حفظ کردن تعدادی پروتکل درمانی و گذراندن کورس‌های آسیب‌شناسی و اتاق درمان است. توجه داشته باشید که اصول درمان و به طور کلی تمام کورس‌ها و درس‌های مربوط به توانمندی شما به عنوان یک درمانگر، جزء اساسی هویت شما به عنوان یک روانشناس است. روانشناسی که نتواند راهکارهای ساده‌ای برای اختلالات موسوم به سرماخوردگی روانی، مثل افسردگی و اضطراب و غیره را داشته باشد -نمی‌گویم درمان، حداقل راهکار ساده- باید به روانشناس بودن خود شک کند. اما به این معنا نیست که روانشناس خوب بودن و درمانگر خوب بودن، یعنی فقط چند دوره درمان شناختی رفتاری، اکت و یا هر درمان دیگری را بگذرانید و وارد اتاق درمان شوید و انتظار وقوع یک معجزه برای درمان‌جویان‌تان داشته باشید. توجه داشته باشید که علوم رفتاری فقط یک فریم‌وورک و یک قاب را در اختیار شما قرار می‌دهد. جزئیاتش را شما باید با پرسشگری و مطالعه مقالات دربیاورید. مثلا شما یاد گرفتید که افسردگی را چگونه می‌توان با درمان شناختی رفتاری درمان کرد. خیلی خب، یک درمانجو یک به شما مراجعه می‌کند، در کودکی تروما تجربه کرده، در بزرگسالی سوگ دیده، اختلال تیک و وسواس را نیز همزمان دارد، شخصیت پارانوئید هم هست، حال در این میان افسردگی هم دارد. چه باید کرد؟ این می‌شود استثنائات، انحرافات در علوم رفتاری. چیزی که اساس پژوهش‌های روانشناسی بر آن بنا شده و در اینجاست که تفاوت آن فردی که آموزش پژوهشگری می‌بیند و آن فردی که فقط چند پروتکل درمانی خشک از پیش آماده شده را حفظ می‌کند مشخص می‌گردد.
